دارم دلی دریای خون از ظلــــــم و عــــــدوان            بهر بصر ، از درد و قسمــت کــــرده طغــــــیان

مرغ دلم را کــــــــرده صیـــــــادی نشــــــــانه            می سوزم و می ســــــازم از دســــت زمانــــــــه

بر دام محنت ، مبتلا شـــد مــــــــرغ جانــــــم             دیگــــر نمــــــانده طاقــــــــت و تاب و توانـــــــم

در ماتم  فرزنـــــــد سلطــــــــان خراســــــــان             یعنی جواد ، ابن الرضـــا ، محبــــــوب جانــــان

شا هی که رویش قبله اهــــل وفـــــا بــــــــود             هم کان علم و حلــــــم وهم بحــــــــر عطـــــا بود

ان تالی قران ، ولــــــی حـــــــــی سرمــــــــد              کشــــــاف اهل نهـــــــــان ، مــــــــرات  احمـــــد

از بهر قتـــل مقتــــــــــدای ربــــع مسکـــــون             پنجه به خونش کرده رنگین دخـــت مامــــــــــون

یارب ، شد از زهر جفا قلبـــــــش پریشـــــان             افسرده خاطر شـــــد عزیـــــز حــــــی سبحــــــان

زهر ستم بر قلب محزونــش اثــــــر کــــــــرد             خون جگر جاری ز مژگـــان بصــــــــر کـــــــــرد

هر لحظه او می گفت در ســــــوز و گــــدازم              من سوختم از تشنگی ، یارب ، چــــه ســــــــازم

جاری ز جوی دیده ام ، سیـلاب خون اســـت              درد و غم و اندوه من ، از حد فـــــزون اســـــــت

در را برویش بستـــه ان شـــــوم ستمگــــــر              با لعل عطــشان داده جـــــان سبــــــط پیمبـــــــــر

چون کهــــــربا گشتــــــــه جمــــال دلربایــش             گشته کمــــان از بار غــــــم ، قــــــــد رسایــــــش

در نوجوانی ، گلشن عمــــرش خــزان شــــد              حیران و مفتون از غمــش ، پیر و جوان شـــــــد

چون جد مظلومش حسین،لب تشنـه جان داد              جان را به راه حی سبحــــــــان ، ارمغــــــــان داد

از دود اهـش ، نیلگــــــون روی فلـــک شــــد             حال دگرگون ، خاطر جـــــــن و ملــــــــک شــــــــد

گراز تنش ، از زهر کین ، تاب و توان رفـــت            جسم حسین ، عـریان و راســــش بر سنان رفـــت

از خون شــــــریان حسیــــــن و نوجوانــــان             رنگین شــده صحــــــرا و روی مهـــــــر تابـــــان

ام المصائب ، دختــــــر زهــــــرای اطهـــــــر             بگرفــت در بر ، همچــــو جان  ، جســــم بـــــرادر

گفتا برادر جان ، تویـی نـــــــور دو عینــــــم             ای سر بریـــــده از قـــــفا ، بیکــــــس حسینــــــــم

برخیز و فکر زینــــب دور از وطــــــن کــــن              یـاد از غـــــزالان حرم ، فخــــــر زمــــــــن کـــــن

جسم لطیفت همچو مصحــف گشتــــه اوراق              در دامــــن صحــــــرا و بر مــــــــرات خـــــــــلاق

من ذاکر و مــــــــداح سلطــــــــان عبـــــــادم              یک قطــــــــره از دریـــــای احســــــان جــــــــوادم